carlosovcarlos ogando valcarcelcarlos ogando valcarcelcarlos ogando valcarcel

 

José Carlos Jorge Ogando Valcárcel, fillo  de José Ogando Lamas e de Pastora Valcárcel Colmenero, naceu en Ourense no barrio do Couto o 2 de novembro de  1947 -ás 16:10 h, segundo a súa madriña Lolita Conde, da desaparecida confitería La Trinidad- e aos 3 anos marchou coa nai a Buenos Aires, de onde os reclamou o pai que marchara un pouco antes. Alí se criou sendo un neno moi estudoso e responsable que era o orgullo de seu pai. Cos seus once anos xa ía facer recados na consulta dun dentista e gañaba uns pesos. Na capital arxentina estudou, entre outros varios, nun colexio privado cun grande nivel e moi liberal. Como morreu seu pai, a Pastora veuse para Ourense no 1961 con el a súa irmá Victoria, nada xa en Buenos Aires. El sempre contaba a penosa impresión que lle produciu chegar cos seus 13 anos unha noite a aquel Ourense, que estaba a anos luz do gran Buenos Aires. Viviron no piso alto da casa familiar de Hernán Cortés, que xa collía estudantes, contaba Carlos moitas anécdotas desta época. Estudou logo nos Maristas ourensáns como externo. Cando ía para a universidade a Pastora decidiu gastar os aforros que tiña e mirou de comprar un piso primeiro en Madrid, pero logo decidiuse por Santiago. Comprou en San Pedro de Mezonzo no ano 1966, que entón estaba totalmente nas aforas e rodeado de prados, por iso houbo xente que a criticou: mira que mercar fóra da cidade!

Logo comezou a coller estudantes para poder vivir, e a zona foise convertendo no mellorciño do ensanche compostelán. O Carlos estudou Dereito levando curso por ano e con poucos suspensos, tamén coas típicas aventuras de estudante, mesmo andou metido en partidas de póker, ata a mesma Chantada foi perder cartos. Ao rematar  e feito un avogado sen traballo marchou a Barcelona. Conseguiu entrar de oficinista na Seguridade Social. Nas horas libre comezou de pasante no prestixioso bufete de Octavio Pérez Victoria e grazas á súa valía axiña pasou a formar parte do despacho pedindo a excedencia na SS. Casou en Cataluña coa moza compostelá Mari Pepa Beiras. Non houbo máis que media ducia de persoas na voda. Conta a Victoria que a ela non a deixaron asinar de testemuña por ser muller, tivo que asinar o curmán Guillermo.

Aos poucos anos as cousas non foron ben coa muller e separáronse. El entrou nunha crise emocional moi grande e veuse para Santiago, onde nada tiña profesionalmente. Puxo un despacho con dous avogados santiagueses -compañeiros de promoción- Manuel Martín e Antonio Espiñeira na zona vella, que pasados uns anos deixou para montar outro con Manolo Comendador (na Praza de Vigo e despois en Dr. Teixeiro). E eles dous uns anos despois integráronse en Ágora Abogados con outros avogados. Tiña moita sona como avogado laboralista en toda a zona. Traballou activamente en Xustiza e Sociedade (asociación progresista) e meteuse en moitos negocios non sempre proveitosos economicamente pero nos que poñía toda a súa ilusión: cría de miocas, tenda de prata, revelado de fotos, ficheiro de altos cargos galegos ... Estivo uns meses de cooperante cun médico en Bolivia, tivo unha época de esperantista, que o levou a viaxar polos entón países comunistas europeos no seu Ford Fiesta (Carlos Ogando Valcarcel, advokato, iama fakdelegito pri juro, mortis en Santiago de Compostela (Hispanio) en 2005, di nunha revista esperantista). Tamén viaxou por Arxentina e Brasil e por toda España. Sempre se interesou por temas esotéricos e ocultistas, o que o levou a irse facendo cunha biblioteca especializada. E levou as ideas á práctica xa que tivo épocas de Rosacruz e de masón.

Alá por xaneiro do ano 1995 coñeceu a Angeles Cid, que pasou a ser o amor da súa vida. Notóuselle que lle dulcificou un pouco o carácter e fíxose máis familiar, porque tiña un carácter especial e moi pouca paciencia. Casaron o día 5 de marzo  de 2004 (23 días antes de morrer). Veu a xuíza e os funcionarios á casa del, asinaron Vitoria e Eduardo Cid, tamén estaban Pilar (cuñada) e Rosa (amiga) e Anxo que o filmaba todo. Logo foron xantar ao Estanco onde se uniu o sobriño Paulo.

A finais de xaneiro comezou a sentir dores de cabeza e perda de equilibrio, diagnosticóuselle cancro de pulmón. Chegou a pór dúas sesións de quimioterapia e 10 de radioterapia. Pero de pronto tivo que ingresar no Clínico e morreu o domingo 28 de marzo de 2004 ás 4´45 da tarde rodeado cos mimos de Angeles e Victoria. Polo velatorio pasou medio Santiago: toda a profesión, amigos, familia, Pérez Touriño, Xerardo Estévez, ata o alcalde Sánchez Bugallo mandou unha tarxeta.

Enterrouse o luns 29 en Alongos, porque era onde el quería. O cura do Incio, padriño do cuñado Anxo, pronunciou unha emotiva homilía.

Houbo esquelas en La Voz de Galicia, La Región e El Correo Gallego.

Velaquí a carta enviada pola muller Ángeles Cid aos xornais:

 

CARTAS AL DIRECTOR

  La muerte de Carlos Ogando

Algunas personas consideran incompatible el rigor científico con la calidad humana: no es así. El domingo pasado murió mi marido, Carlos Ogando Valcárcel, después de que le hubiera sido diagnosticada una enfermedad con muy mal pronóstico. Murió en paz y sin dolor y eso es algo que tengo que agradecer a los médicos que le atendieron, que supieron conjugar, con calor y precisión, la más alta capacidad científica con un exquisito trato personal. Quisiera ahora hacer público mi agradecimiento a todo el personal del Policlínico la Rosaleda, del Hospital Provincial de Conxo y del Hospital Clínico de Santiago: mi esposo tuvo, durante toda su enfermedad el mejor trato posible, tanto desde el punto de vista de la ciencia como desde el punto de vista de las emociones. No sería totalmente justa si no mencionase de una forma especial a los médicos que le fueron más próximos, los doctores Antonio Posse, Teresa Codesido, Javier Suárez, Luis Valdés, Rafael López, Daniel Rey y Lorena del Río. A ellos y a todo el personal que lo atendió, mi gratitud. Ángeles Cid Sánchez


INFORMACIÓN EN GALEGOS.INFO


El Correo Gallego:

En recuerdo de Carlos Ogando. Por Javier Álvarez Santullano Pino

     El domingo día 14 de marzo recibí del decano del Colegio de Abogados, Evaristo Nogueira Pol, la triste noticia del fallecimiento de Carlos Ogando Valcárcel y, aunque conocía su precario estado de salud, me causó una honda impresión porque esperaba que su juventud le llevaría a vencer la enfermedad.

      Por su acreditada sencillez sé que no le hubiese gustado lo que de elogio pueda comportar este comentario. Sin embargo, la personalidad y el prestigio profesional de Carlos Ogando demandan que destaque las que para mí fueron sus principales virtudes, su gran calidad como abogado, su espíritu crítico y su compromiso.

 Carlos fue un acreditado abogado que creó escuela, comprendió desde un principio que el trabajo en equipo acabaría siendo casi inexcusable y, por estas razones, el Colegio de Abogados de Santiago debe sentirse orgulloso de haberlo tenido a él entre sus miembros.
      Los otros dos aspectos de su personalidad, en mi opinión, predominan por ser menos frecuentes. El rigor en la crítica, buscando no destruir sino enriquecer el debate, sumando y no restando y, en segundo lugar, su compromiso social, que le llevó a ocupar en Galicia un lugar destacado entre quienes tratan de alcanzar la utopía de que la justicia esté siempre al servicio de los ciudadanos y especialmente de los menos favorecidos.

      Carlos fue una persona que no conoció el sol que más calienta y merece ser recordado por su implicación social y a la altura de otros abogados como Enrique Aller o Rafa Bárez, que también nos dejaron en plena juventud.

      
J. Álvarez-Santullano es abogado


LA VOZ DE GALICIA, SANTIAGO, 29-3-2004
El abogado laboralista Carlos Ogando Valcárcel, que falleció el pasado domingo a los 56 años en Santiago, recibió sepultura ayer en el cementerio de San Martín de Alongos de Toén (Ourense), a donde fue trasladado ayer a las cuatro de la tarde desde el tanatorio de Montouto.
La muerte de Ogando Valcárcel, que pertenecía al bufete Agora en el que se encuentran también Rosaura Brey, Miguel Ángel Fernández Rodríguez o Manuel Comendador, ha causado un hondo impacto en el mundo de la justicia, donde el abogado era muy querido tanto a nivel profesional como humano.


LA VOZ DE GALICIA, 17-11-2004:El Colegio de Abogados concede su medalla de oro a Carlos Ogando a título póstumo

La junta de gobierno del Colegio de Abogados de Santiago acordó conceder la medalla de oro de la institución, a título póstumo, al abogado laboralista Carlos Ogando Valcárcel, fallecido recientemente.

En Carlos Ogando «concurren múltiples cualidades como avogado e como persoa, que o fan merecedor do recoñecemento por parte da la avogacía compostelá». La entidad colegial afirma que Ogando fue «defensor do estado de dereito, da xustiza social e da democracia en momentos difíciles para isto, sempre considerou a avogacía e exercicio desta como baluarte necesario e imprescíbel para a consecución destes principios». El Colegio de Abogados señala de Carlos Ogando que «crítico co sistema, cando entendía que era preciso, nunca deixou de expresar e trasladar as súas ideas quer perante un tribunal, quer diante dos compañeiros, pero sempre o fixo cun profundo respecto cara aos demais, e cun profundo coñecemento da norma xurídica». Subraya la junta de gobierno que «o seu falecemento en idade temperá deixou un oco importante non só a nivel humano senón tamén a nivel xurídico entre a avogacía compostelá».


O Colexio de avogados honrou a súa memoria nun acto celebrado no Hostal do Reis Católicos (LA VOZ DE GALICIA, 21-1-2005):

San Raimundo de Peñafort fue abogado antes que santo. Y es por eso que cada año, por estas fechas, los letrados le rinden homenaje al religioso catalán y aprovechan para celebrar por todo lo alto la festividad de su patrón, un santo que conocía sus derechos.

El venerado Raimundo fue honrado ayer en dos frentes diferentes, tanto en la Facultade de Dereito como en el Colegio de Abogados.

En la convocatoria universitaria el rector, Senén Barro, estuvo acompañado por la decana, Milagros Otero Parga; por el vicerrector de Terceiro Ciclo e Extensión Docente, Marcelino Agís; por la vicedecana de Alumnos e Organización Docente, Ana Díaz; y por la secretaria del centro, Begoña Villaverde.

En el transcurso del acto, que tuvo lugar en el salón de grados de la facultad, se entregaron las insignias del centro a los profesores José Luis Carro Fernández-Valmayor; Pablo González Mariñas; Carlos Pereira Menaut; y a Emilio Martínez Carballeira, con motivo de sus veinticinco años de servicio en el centro. También recogieron sus diplomas a los alumnos de la promoción 1999-2004.

Los abogados, por su parte, asistieron a una misa en la Corticela y después celebraron un acto social en la capilla del Hostal. El decano, Evaristo Nogueira Pol, presidió la entrega de medallas de oro del Colegio de Abogados a Manuel Calvo Tojo; a Miguel Ángel González Trigás; y, a título póstumo, a Carlos Ogando Valcárcel. Cesáreo Pardal Castro y José Vispo Montero recibieron las medallas de oro y brillantes de la institución, en reconocimiento por los cuarenta años de su ejercicio profesional en la abogacía. A la celebración de los letrados asistieron más de trescientos abogados de toda Galicia. También estaban invitados el conselleiro de Xutiza, Xesús Palmou; el presidente y el fiscal jefe del Tribunal Superior de Xustiza de Galicia, Jesús Souto y Carlos Varela, respectivamente; y el alcalde de Santiago, Xosé Sánchez Bugallo, entre otras autoridades locales. A la celebración se sumaron representantes de los cuerpos de seguridad, jueces, fiscales o procuradores, entre otros profesionales.


 


Homenaxe a Carlos de Vitoria e Anxo, ogalego@galicia.com, Pontevedra-2-11-13


Anécdota: cando naceu Carlos o seu pai Pepe marchou traballar ao bar Orensana (non había baixas de paternidade). Chamouno a sobriña Lolita para darlle a boa nova e el comentou: Lolita, xa teño un artillero (porque na guerra servira en Artillería). -fonte: Lolita Conde-

correo